آب تنی در اقیانوس

1.

شب . دیگری را در آغوش کشید.

صبح . ایستاد روبروم و نگام کرد. هیچی نگفت. خواست ببیند من چیزی میگویم یا نه. دید که نه.

دیگری با شب در آغوش . من و صبح ایستاده روبرو.

2.

صبح که شد بلند شد راه بیفتد برود طبقه هفدهم خودش را پرت کند پایین

طبقه پنجم که رسید پاش لیز خورد. داشت می افتاد.

داشت آخرین آرزوش هم خراب می شد.

به هر توانی که داشت خودش را رساند هفدهم.

از آنجا صدای هیچکس شنیده نمیشد. هیچی دیده نمی شد. حتی کسی یادش نمی آمد در راه پله طبقه پنجم چجور اتفاقی افتاده است.

می خواهم بگویم بیشتر زندگی همینطور است.

کسی یادش نمی آید چه شده.

بعد یک مدتی هم خودت هم یادت نمی آید. می گذری . و از طبقه هفدهم بازمیگردی سر خانه و زندگی ات. حتی موقع رد شدن از طبقه پنجم ممکن است بلند بلند بخندی.

مرتیکه نگاشت : تو می روی به سلامت. سلام ما برسان. اثر سون آپ

اینها که حالا دارید می خوانید یا می شنوید قرار بود یک چند خطی رباعی ای ، مثنوی ای ، چیزی در مدح و منقبت یارها و دلدارهایمان باشد که ناچار به چندپاراگراف عاشقانه درباره فرودگاه بین المللی امام خمینی شد.

از نظر من و بسیاری از فلاسفه بزرگ همچون کانت و نیچه و فروید ، فرودگاه بدترین جای جهان است. اساسا هر جا می شود محل خداحافظی ، می خواهد دم در ورودی یا بهتر بگویم خروجی یک خانه باشد تا ایستگاه قطار و مترو و در تاکسی ، جای بدی است. جای غم باری است. و فرودگاه از همه اینها بدتر . و فرودگاه پروازهای خارجی باز از این هم بدتر . همچین که می پیچی سمت پروازهای خروجی غم عالم می گیردت. حالا می خواهد خودت مسافر باشی یا مسافر داشته باشی. باید به عرضتان برسانم که : خوش آمدید. به محل خداحافظی خوش آمدید.

و باز از نظر من ، فرودگاه امام همیشه خدا بوی نسکافه ریخته روی موکت می دهد. دلم برات تنگ شده. این تراژدی بدترین جای جهان بودن فرودگاه ، وقتی ناجورتر می شود که یکی دارد می رود و هیچکس نمی داند این بابا اصلا کی برمیگردد و دستمان هم بهش نمی رسد که یک چاق سلامتی چار روز دیگر آنطرف بکنیم. اینها که خواندید . اینها که نوشتم. درباره فرودگاه بین المللی امام خمینی و پرواز به کشور از ما بهتران ها نبود. درباره شیوه جدیدی از عزادارشدن آدم هاست.

پ. ن : لطفا اگر وبلاگ می نویسی هنوز، آدرست رو برام بگذار. اگر هم نمی نویسی ، لطفا دوباره بنویس :)